Todo el mundo tiene su parte oscura

jueves, 4 de agosto de 2011

Ríete de la suerte.

 Sonó en mi despertador la canción que yo más odiaba, así que la apagué. Me levanté con el pie izquierdo tentando a la suerte y miré el calendario, martes 13, "oh sí" -pensé- "hoy será un buen día".

 Riéndome, abrí un paraguas en mi habitación y bailé, sí, pero sin lluvia.
Salí a la calle, hacía un sol que cegaba a la vista, así que me puse a cantar.
 Pasé por debajo de una escalera sin darme cuenta, y cuando me di cuenta, me descojoné, retrocedí y repetí el proceso.
A medida que avanzó la tarde, el sol se fue marchando dando paso a unas nubes negras que trajeron consigo un buen diluvio-¡El paraguas que utilicé en mi casa me hubiera servido de gran ayuda!-pero no me importó.
 Un gato negro cruzó corriendo la carretera delante mía.
 Me pregunté dónde estaría el espejo que me faltaba por romper y reí, reí muchísimo.
 Regreso a casa me caí del bordillo y juraría que me hice un esguince. No me importó. Nada de nada. De hecho, estaría por apostar, que ese día
absolutamente nada
podría borrarme la sonrisa de la cara.

sábado, 23 de julio de 2011

Se marchó llorando..

Y cuando se marchó, me prometió entre lágrimas y gritos que jamás volvería a mi lado.
Pero yo no estaba preocupada, no. Yo estaba segura de que iba a volver, por el simple hecho de que ella sabía que yo estaría aquí una vez regresara-a pedirme perdón- con los brazos y mi corazón abiertos de par en par.

jueves, 23 de junio de 2011

"Saúde camaradas, imos conquistar o ceo, eu entro polo olla da agulla"

-Por que te chaman predicador?
-Buffff, eso quedoume por algo que fixen unha vez en vésperas de eleccións... cando andaban os curas dando aqueles sermóns contra a esquerda, parecía o apocalipse... Pronunciaban que se gañaba a república habería pragas, que sacaríamos en procesión a Vacunin no sitio da Virxe... Así que un día, vestinme de frade, pranteime nunca igrexa chea de beatas, a tal hora o cura aínda non chegara, subín ó púlpito e tomei a palabra...
-E que dixeches?
-Prediqueillelo meu anarquismo, o que me saíu de dentro, díxenlles que non había ninguén no mundo bó a bondo como para mandar noutros sen o seu consentimento.... [....]
- O lápis do carpinteiro

domingo, 12 de junio de 2011

Quizás.

Quizás este sea un cuento diferente. Quizás, en este cuento, la bella y dulce princesa no sea tan buena e inocente al fin y al cabo. Quizás, en este cuento, la "otra" no sea tan zorra ni malvada después de todo. Quizás, en este cuento, el príncipe no elige a la princesa...
Ojalá que este sea un cuento diferente.

sábado, 4 de junio de 2011

Manías de una maniática.

Agardabas polo bus. Miraches o reloxo. Deixaches a porta pechada? Xa sabes que si, porque a pechaches e a abriches tres veces para asegurarte.
Sacaches o ticket, volvíchelo gardar, e miraches de novo o reloxo.
Miraches á ventá, logo ao longo da rúa, volviches sacar o ticket para asegurarte de que o seguías tendo, tocaches o móbil, a carteira, e volviches mirar o reloxo.
Gardaches o ticket na carteira e volvíchelo sacar, asegurácheste de que o cartafol estaba dentro da mochila, tocaches de novo o móbil e miraches para o reloxo.
Non te decatabas de que non mirabas a hora, só o reloxo.
Montaches no autobús, colliches o ticket, sentaches, miraches para o reloxo, e doblaches o ticket.
Abriches a mochila para asegurarte de que estaba dentro o cartafol, palpaches o móbil, outra vez o reloxo , doblaches o ticket e metíchelo na boca a modo de cigarro.
A man sempre no móbil, non te esquezas da carteira...Levas as chaves penduradas? Si, aseguracheste igualmente.
Outra vez o reloxo.
Que problema ten o reloxo?
Que problema teñen as chaves?
Que problema ten o móbil?
Que problema ten a carteira?
Non amiga, o problema telo ti.

martes, 3 de mayo de 2011

El eco de la desesperación.

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
 Ayuda!!!!!! <<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<<
............................................;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,.......................................... """··"$·%&&&&$$
Ayuda, uda, uda ....
///////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////()()()()()¬¬ %%%%%%%%%%%%
¿Hay alguien ahí?
 !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡¡ -
..............................
¿Alguien  ahí?, ¿ahí? ......
@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@@ªªªªªªªªªªªªªªªªªª<<<<<<<<<<<<<<<<<<
¿Estoy sólo yo.?
----------------------+++++++++++++++++++++++++ç´´´´ç´´´´--------------------
¿sólo yo? , ¿sólo yo?
..........-----------------------...........................!!@@@@@@@@@@@@@@<<<<><<
¿Estoy sola en ésto?!
 _--------------------------/////////////--**************-*-*-*+++++++<<<
¿Sola en ésto, sola en ésto....?
&%$%·""!!!!!!!!!!!!!!!!"·$%%%%%%%%%%%%%&/()=?@@@@@@@@@@@@@@@
-Respóndeme.........

domingo, 17 de abril de 2011

"Valiente" no es un adjetivo que me defina a la perfección.

 Es hora de pensar . Estoy en esos momentos en los que ni quiero avanzar, ni quiero retroceder; pero tampoco puedo quedarme en el sitio.
 Es exactamente igual que cuando era pequeña. Me subía a una colchoneta y me daba miedo bajar, por lo que no podía hacerlo, tampoco iba a subir más, y no podía quedarme allí arriba. Así que me tiraba al suelo y me ponía a llorar.
 La única diferencia es que entonces alguien venía a sacarme de allí.

sábado, 16 de abril de 2011

Viejo chalado.

Le llamaban viejo chalado, siempre vivía cada palabra que decía.
Le llamaban viejo chalado, siempre soñaba con un futuro mejor.
Le llamaban viejo chalado, siempre sonreía al recordar su pasado.
Le llamaban viejo chalado y lo único que él quería era transmitir su sabiduría.
Le llamaban viejo chalado pero a él nunca le importó.
Y el viejo chalado murió.
Y todo lo que dijo cobró sentido para sus oyentes.
Y todo lo que soñó se hizo lógico de repente.
Y todo lo que enseñó hizo mella en la gente.
Entonces, se arrepintieron de haberlo llamado viejo chalado.   

sábado, 9 de abril de 2011

Y adiós.

              Y así fue como, de la noche al día, la persona a la que le había confiado todos mis sueños , todos mis miedos, todas mis ilusiones, todas mis debilidades, todas mis inseguridades y hasta mi propia vida me dijo que ésto era el final. Que lo sentía. Y que adiós

Aquí estoy

-¿Puedes verme?
Es porque estoy aquí.
-¿Puedes oírme?
Es porque estoy aquí.
-¿¡Puedes sentirme!?
¡Es porque estoy aquí!
Y entonces..... ¡¿Por qué no cuentas conmigo?!

sábado, 2 de abril de 2011

lunes, 7 de marzo de 2011

Una y no más.

7 marzo 2010 : Situación : Día de las hormigas en Laza, un día como otro cualquiera. Encerrada en una habitación de por allí haciendo los deberes de tecnología sentada en la cama sin que me saliera nada bien. No salí. No tenía ganas. Desperdicié el día.
7 de marzo 2011 :Situación : Día de las hormigas en Laza aunque este año no estoy allí. Un día no como otro cualquiera. Encerrada en mi propia habitación haciendo los deberes de matemáticas sin que un ejercicio me salga bien. Tenía intención de no salir en toda la tarde y resignarme a quedarme en casa, no tengo ganas de salir. Volvería a desperdiciar el día. No puede ser, otro año más no, y menos "hoy".
Cierro mi libro de mates, recojo la habitación , limpio la cocina y me voy. Y que le den por culo a todo.
Estoy segura de que cuando vuelva, los ejercicios de matemáticas ya me darán bien.

domingo, 23 de enero de 2011

Me es indiferente.

         Dicen que la vida es un camino que hay que recorrer, un camino oscuro y peligroso, capaz -en ocasiones-de hacerte pensar que no puedes continuar. Capaz de de inculcarte ganas de abandonar todo para siempre sin opción a saber si la historia hubiese tenido un final feliz o no.
         Sin embargo- dicen algunos ilusos también- este camino suele tener una meta, una meta agradable y donde encontrarás la felicidad.
        Que al fin y al cabo, a mí no me importa lo duro y difícil que sea el camino, siempre y cuando, claro, que mi final feliz seas tú.

sábado, 22 de enero de 2011

Reflexiones de una lunática.

Diluviaba. Había una tormenta tan grande y feroz como aquel lugar no recordaba .
Ella miraba por la ventana. Estaba sumergida en sus propios pensamientos.
Pensaba en todo lo que le había ocurrido a lo largo de ese año. De lo bueno, de lo malo, de lo feliz que se había sentido en algunas ocasiones, y de lo triste que se había sentido otras.
Pensaba en que ya nada tenía sentido, ¿de qué servía todo lo que había hecho? Todo se había estropeado. Realmente, nada importaba ya.
Se imaginaba a sí misma el día de su propia muerte. Ella estaría en un precioso féretro, descansando para toda la eternidad. La gente de alrededor estaría apenada, triste, llorando por la pérdida, haciendo caso omiso a las preferencias de ella, la cual no deseaba otra cosa que la gente hiciera una fiesta cuando ella pasara a mejor vida.
Pero eso no pasaría jamás. ¿Quién asistiría a su entierro?, ¿a quién le importaría si ella desaparecía para siempre? . Lo sabía muy bien, y recordarlo, le hacía sentir mal. La respuesta era "a nadie".           Diluviaba. Había una tormenta tan grande y feroz como aquel lugar no recordaba; pero , seguramente, ella ni siquiera se había dado cuenta de que llovía.